Michelle ten Berge is oprichter van ‘Vroedvrouwen in verbinding’ (VIVE) in Amsterdam. Vive is een van de weinige holistische vroedvrouwenpraktijken in Nederland. Michelle: “Als je elke dag iemand staat te ‘verlossen’ dan ben je niet goed bezig met je vak”
Hoe noem je jezelf?
“Volgens de wet ben ik officieel verloskundige, maar ik hoop dat ik meer een vroedvrouw ben. Ik ben liever een wijze vrouw die weet wanneer ze in moet grijpen, maar vooral wanneer ze dat niet hoeft te doen. Ik hoef niemand te verlossen, vrouwen verlossen in het ideale geval zichzelf. Als je elke dag iemand staat te ‘verlossen’ dan ben je niet goed bezig met je vak.”
Waarom heb je je eigen praktijk opgericht?
“Ik heb VIVE samen met een collega opgericht omdat we graag solistisch wilden werken, maar wel binnen een samenwerkingsverband. We delen de spullen en de locatie, maar er is ook een vangnet. Zo krijgt de zwangere één vaste vroedvrouw, maar als die per ongeluk haar been breekt dan is er een andere vroedvrouw waar de zwangere ook al kennis mee heeft gemaakt. We werken bewust met één vroedvrouw per cliënt, dat vinden de zwangeren fijner, en wij ook omdat je dan een veel betere band opbouwt. Je bent dan helemaal op de hoogte en je hoeft niet nog snel een status door te lezen om te weten hoe het met iemand gaat.”
Jullie bieden meer dan reguliere verloskundige zorg, wat betekent dat?
“Wij gaan verder dan strikt verloskundige zorg. Reguliere verloskunde is vooral risico’s meten: bloeddruk, groeit ’t kindje wel goed, puur de medische en fysische aspecten van zwanger zijn. Dat doen wij natuurlijk ook, maar wij doen het veel breder, holistisch. Wij vragen niet ‘schopt de baby wel genoeg’, maar ‘hoe is het met de baby?’. Open vragen. En dan antwoordt een zwangere misschien ‘nou ik heb hem al een tijdje niet meer gevoeld’ of ‘hij beweegt wel veel, maar toch voel ik geen contact’ en dan hebben we het daarover. Zeker de eerste keer dat iemand moeder of vader wordt komt er heel veel bij kijken: hoe pas ik het in in mijn leven, schuldgevoelens, sommige mensen vinden het ook gewoon eng. Wij geven meer aandacht, meer tijd en de kans om dat te bespreken.”
Is daar behoefte aan?
“Dat lijkt misschien een niche, maar we krijgen alsmaar meer aanvragen binnen. We begonnen een paar jaar geleden met zijn tweeën, nu zijn we al met ons zevenen. Veel mensen komen via via binnen, omdat ze van anderen horen wat er bij ons allemaal kan. En dat zijn niet alleen wierookbrandende geitenwollen sokken die dolfijnen geluiden willen, maar ook hele nuchtere vrouwen die gewoon wat extra tijd en aandacht willen of een massage of haptonomie. Iedereen is weer anders.”
Is zwanger zijn veranderd in de afgelopen jaren?
“Ja, heel sterk. Toen mijn moeder zwanger was ging het er nog heel no-nonsense aan toe. Dat deed je gewoon thuis en ja, dat deed pijn. Dat wist je. Tegenwoordig willen mensen alle risico’s afkopen, ze willen per se in het ziekenhuis, per se pijnbestrijding, nog voor ze ook maar een wee hebben gehad. Ook vroedvrouwen zijn doorgeslagen in het medische, in het mijden van risico’s. We zijn meer doktertje aan het spelen en minder vroedvrouw. Maar hoe meer maakbaarheid, hoe meer angsten. Dat merk je heel sterk in ons vak, misschien wel vooral in ons vak.”
Holistisch, het geheel ziend, allesomvattend, verbindingen zien en maken.
Zo zou het voor ons allemaal moeten zijn.
Ik herken het gevangen raken in protocollen, richtlijnen, screeningen.
Aly
Verloskundigen Praktijk Ochten
Kwaliteit wordt mede bepaald door ervaring. Of dit nu dagelijks is of wekelijks maakt niet het verschil.
Evenzo worden onze mannelijke collega;s gepasseerd indien je het vak wil laten uitvoeren door enkel wijze vrouwen
En is het mogelijk om wat nuances in te brengen en meer op persoonlijke titel uitspraken te doen.
Dat collega-verloskundigen niet goed bezig zouden zijn met hun vak,zullen zij niet beamen.
NB. De recente uitspraak van de tuchtzaak en de schorsing,geven je holistisch denken-en werkende collega’s geen voorsprong.
Verloskundig Centrum Breda
Tja, moet me toch even van het hart; of je het holistisch noemt of iets anders… ik vind het eigenlijk basale (normale)verloskunde die je beschrijft. Ik ga er vanuit dat elke vroedvrouw deze vorm van zorgverlenen als de basis ziet en haar benaderwijze naar haar cliente toe bijstelt afhankelijk van deze cliente, partner en situatie. Dat het wel eens anders loopt, je als vroedvrouw ook wel eens je dag niet hebt of je cliente niet meteen “verstaat” is vers twee…Dat blijft- in ieder geval voor mij- steeds zoeken.Boeiend!
Kleverpark
Ik vind het ook basale normale verloskunde. En sowieso spreek ik op persoonlijke titel, dat lijkt me logisch bij een interview ;-). Persoonlijk kwam ik er dus ook achter dat het werken in een ‘normale’ groepspraktijk met 10-15 min per consult en 30-40 a termen per maand in de dienst, mij niet in staat stelt om deze ‘normale’ basale verloskunde te bedrijven. Puur door de tijdsdruk, het lopende bandgevoel. Dat is inderdaad misschien persoonlijk. Maar de klanten die ons benaderen bevestigen mijn persoonlijke ervaringen. Ze hebben veelal slechte ervaringen met eerdere zwangerschappen waarin ze zich niet gezien en gehoord gevvoeld hebben, en zich een nummer voelden dat in een protocollenfabriek gestopt werd. Gelukkig hoor ik ook nog steeds heel veel goede verhalen! En met name voor die verhalen over reguliere praktijken heb ik heel veel bewondering. Want persoonlijk kan ik het niet, in zo’n korte tijd met zo’n grote gedeelde caseload echte aandacht geven.
Holistisch, ja dat is inderdaad wel een beetje een besmet woord aan het worden. Terwijl dat voor mij precies is wat Aly schrijft: de gehele mens zien en verbindingen leggen met alles wat er is en mag zijn. Enne…daarbij heb ook ik nog steeds wel eens mijn dag niet en versta ik een cliente verkeerd. Ik blijf nog steeds een mens en dus feilbaar. dat is ook ‘holistisch’, dat we niet perfect zijn. Maar ‘het risico’ daarop is met mijn huidige manier van werken, voor mij, wel een stuk kleiner geworden.
'Vroedvrouwen in Verbinding' (VIVE)