Waarom is dit belangrijk?

“Een van de belangrijkste dingen die mis kunnen gaan tijdens de overdracht tussen de eerste en de tweede lijn is de overdracht van gegevens. Die communicatie kan echt verbeterd worden en KNOV en NVOG bedachten dat het goed zou zijn om dat via het PWD (perinataal web based dossier) te doen. We zitten in deze stuurgroep met drie verloskundigen en drie gynaecologen en we hebben allemaal een ander software pakket. Het idee is dat iedereen in zijn eigen pakket kan blijven werken, maar dat je aan elkaar, als je over patiënten communiceert, berichten kan versturen. Dus je werkt in je eigen vertrouwde omgeving, maar de gegevens die je al hebt kun je overdragen aan de ander. Je kan de gegevens over die patiënt bij elkaar zetten en delen zonder dat je heel veel extra hoeft in te typen. Dan kan die ander dat direct laten landen in zijn eigen software pakket en hoeft hij dat dus ook niet meer over te tikken.”

Dat voorkomt veel fouten en scheelt ook tijd, maar het maakte het ook lastig:

“Om te zorgen dat niemand meer iets over hoeft te tikken moesten die gegevens wel precies hetzelfde zijn. Dus niet alleen de systemen moeten met elkaar kunnen communiceren, je moet ook hetzelfde overdragen. Dus bijvoorbeeld bij leeftijd moet je van te voren afspreken of dat een heel getal moet zijn of dat je dat ook in maanden in moet vullen. Uiteindelijk bleek dat de grootste slag die we moesten maken, die afspraken. Want dat moest dus in elk software pakket hetzelfde zijn. Het moet niet mogelijk zijn dat ik iets invoer in mijn computersysteem en dat die er iets anders van maakt, bijvoorbeeld dingen samenvoegt.”

Waarom alleen de acute fase?

“We zijn begonnen met de acute fase want daarvoor heb je maar beperkte gegevens nodig, gegevens die je al hebt. Dus terwijl je aan het bellen bent met het ziekenhuis dat die mevrouw eraan komt kun je dat gelijk meesturen. Dan ziet de gynaecoloog meteen ‘o, die mevrouw komt eraan, die heeft die bepaalde bloedgroep, en dan kan hij veel sneller aan de slag, want hij is veel beter geïnformeerd.
Daarmee geven we ook uitvoering aan het Stuurgroep advies om in acute situaties voor parallelle acties en dus efficiëntie in de keten te zorgen.. Het kwam heel erg neer op ‘wat heb je nou echt nodig?’. Terug naar de essentie: wat heb ik nodig aan gegevens om optimale acute zorg te kunnen verlenen? En dan heb je bijvoorbeeld niets aan het beroep van die mevrouw, maar wel aan haar bloeddruk.”

Wat is er voor de gebruikers veranderd?

“In principe zijn de schermen hetzelfde gebleven, maar Onatal-gebruikers zien andere lijstjes waar je uit kunt kiezen. Bijvoorbeeld de indaling van het hoofd, daar hadden we nu veel meer mogelijkheden, maar daar hebben we van gezegd: wat is nou klinisch relevant voor je eigen handelen en als je iemand overdraagt? Wat vind ik als verloskundige belangrijk? Wat vindt de gynaecoloog belangrijk? Daar hebben we soms de tekstboeken ook weer bij gepakt: welke definities worden daar gebruikt, wat gebruiken wij, en toen we het erover eens waren hebben we dat in laten bouwen. Dus je hebt nu minder mogelijkheden, maar de opties die er zijn die zijn heel erg klinisch relevant. Dat was soms ook wel een beetje geven en nemen, want wat ik heel belangrijk vind, kan voor een gynaecoloog bijzaak zijn en andersom.”

Komt dit nu ook voor de reguliere fase?

“We zijn nu bezig met de reguliere verwijzing, maar die is natuurlijk vele malen groter. Je kunt iemand heel vroeg in de zwangerschap verwijzen, maar ook heel laat, of zelfs na de bevalling. Naarmate je haar later overdraagt neemt de hoeveelheid gegevens toe. Vandaar ook dat we zijn begonnen met de acute fase. De gegevens voor de reguliere fase bouwen daar op voort.”

Het Overdracht Acute Fase bericht wordt in gebruik genomen. Wanneer weten we nog niet precies, maar wat vind jij? ‘o jakkes, verandering’ of ‘yes, wat een goed idee’ Laat het ons weten!