Elsemiek: “Ik ben traumadeskundige, ik was me al aan het specialiseren in trauma rondom geboorte, miskraam en problematische bevallingen, en toen raakte ik vorig jaar zelf zwanger. Dat was geheel gepland, maar wel sneller dan verwacht. Mijn eerste liet twee jaar op zich wachten en deze was in één keer raak. Ik had alsmaar in mijn achterhoofd ‘als dit maar goed gaat!’. Ik had een onderbuik gevoel dat er iets mis was. Ik was inmiddels ook 36, dus hebben we eerst de combinatietest gedaan waar duidelijk een verhoogd risico uit kwam: Down 1 op 17, Edwards 1 op 27 en Patau 1 op 108. Daar schrokken we wel van. Toen zijn we meteen doorgestroomd naar een vlokkentest. Ik was toen net 13 weken zwanger en uit de vlokkentest kwam naar voren dat we inderdaad een kindje met het syndroom van Down hadden.”

En toen?

“Toen begon voor ons een traject vol twijfel. We probeerden overal zo veel mogelijk informatie los te peuteren op internet, maar ik ben ook op zoek gegaan naar ouders met een kindje met Down, om met hen te praten over hoe de dagelijkse praktijk eruit ziet. Waar loop je tegenaan, hoe ervaar je dat, hoe zwaar is de zorglast. Tijdens dat zoektraject dat al die informatie er wel is, maar dat het heel erg verspreid is. Je moet zelf maar zien dat je het bij elkaar gegraaid krijgt. Dat vond ik raar: wij hadden de tijd, maar heel veel mensen moeten heel snel een beslissing nemen. En als je in die tijd niet alleen een beslissing moet nemen maar ook nog eens al die informatie boven tafel moet zien te krijgen dan maakt dat het allemaal extra vreselijk.”

Vandaar de website?

“Het is van de zotte dat elke ouder dit maar zelf moet gaan uitvogelen. Zo is de site ontstaan. Het was voor mij van groot belang dat er ruimte is voor zowel de mensen die af zouden breken als de mensen die zouden willen behouden.”

Sommige reacties waren niet mals…

“Ik heb zelf de media opgezocht en ik was er wel een beetje op voorbereid. Ik vond dat er best wel wat meer aandacht mocht komen voor hoe zwaar deze keuze is. En dat er als je kiest voor afbreken een rouwproces aan vast zit. Dat ouders zoals ik mogen rouwen, want je bent een gewenst kind verloren. Er zijn reacties geweest die me tot op het bot hebben geraakt, zoals dat mijn moeder maar beter abortus had kunnen plegen zodat ik geen kind met Down had hoeven aborteren. En of we zijn abortusdag gingen vieren. Dat hakte er wel flink in. Maar ik krijg gelukkig ook veel positieve reacties van mensen die zien hoe weloverwogen ik die beslissing heb genomen. En van ouders die voor de zelfde keuze stonden en blij zijn dat er eindelijk iemand is die er openheid aan wil geven. Daar deed ik het voor.”

Meer informatie over het al dan niet afbreken van een gewenste zwangerschap via HoeVerder.info